Ilissos Performance

Ilissos Performance – 25 Σεπτεμβρίου, 2011
Ιδεα: Αρίστη Κωστοπούλου, Κατερίνα Φανουράκη, Καίτη Χαλιορή
Performer: Κατερίνα Φανουράκη
Επιμέλεια: Αρίστη Κωστοπούλου

Η αγωνία για την προοπτική της δίψας καταγράφεται μέσα από δύο performances, με θέμα την ουτοπιστική  συμπεριφορά μας προς το νερό και την απέλπιδα προσπάθεια διαχείρισης και άντλησής του από την εξαντλημένη φύση.

Δύο performance με τίτλο Ιλισός και Δίψα πραγματοποιήθηκαν από τους εικαστικούς Eugene Ankomah και Κατερίνα Φανουράκη και φιλοξενήθηκαν στην αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος, στις 30 Σεπτεμβρίου 2011 με τον γενικό τίτλο ΔΙΨΑ.

Ἡ έκθεση συνδυάστηκε  με την συμμετοχή του World Water Museum σε δύο διεθνή συνέδρια με θέμα το νερό (αναφέρονονται παρακάτω).

ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ: ΔΙΨΑ

Η έκθεση εστιάζει στην κατάσταση του ανθρώπινου οργανισμού, στην ακραία κατάληξη της έλλειψης νερού, με σκοπό να δείξει την οδυνηρή κατεύθυνση που προμηνύει ο τίτλος της. Προκαλεί τις προϋποθέσεις για ερωτήματα ως προς τον λόγο που σχεδιάσθηκε και εξελίχθηκε ο ανθρώπινος πολιτισμός, με άμεση εξάρτηση από την εξαντλητική χρήση νερού.

Η διαθεσιμότητα νερού που θεωρείται δεδομένη, απασχολεί τελευταία συχνά την τέχνη. Παρουσιάζοντας ένα έργο εικαστικό είναι θεμιτό να περιγραφούν οι μηχανισμοί της κατάστασης του ανθρωπίνου σώματος, με ακραίο τρόπο.

Στην σύγχρονη τέχνη η performance art είναι αισθητική εξέλιξη της εννοιολογικής και των εγκαταστάσεων. Τα επί μέρους εκφραστικά στοιχεία της ΔΙΨΑΣ,  όπως το δρώμενο, οι αντιθέσεις κουλτούρας των performers, κίνηση και ρυθμός, λόγος και ήχοι, παίζουν σημαντικό ρόλο. Tα βιομηχανικά υλικά του σημερινού πολιτισμού υποδηλώνουν την κατ εξοχήν αιτία του προβλήματος. Εδώ συγχωνεύονται οι εικόνες της Δυτικής αυθονίας με την Αφρικανική ουτοπία και ανταλάσσουν αυτοκαταστροφικές και αυτοαναπλαστικές αντιδράσεις. Η δράση οδηγεί την σκέψη, στον βαθμό εξάρτησης των ηπείρων, στο θέμα του νερού.

Οι performers προσεγγίζουν εκλεπτυσμένες έννοιες, τις εξαντλούν για να βοηθήσουν τον θεατή να καταλάβει τι θα είναι η αρχή, για το στάδιο που επακολουθεί, μετά το τέλος της performance. Είναι σαν να του λένε: “Αυτό που βλέπεις είναι ένας υπαινιγμός, για να σου παρουσιάσω οπτικά, πως θα νοιώσεις ακολουθώντας αυτή την πορεία”.

Το ζητούμενο είναι : για ποιόν λόγο το World Water Museum κατέληξε να χρησιμοποιήσει αυτήν την εικαστική μορφή έκφρασης. Οι λόγοι είναι δύο: κατ αρχήν το ζωντανό εκφραστικό μέσο για την “ΔΙΨΑ”, την αίσθηση δηλαδή της ανάγκης των όντων για νερό, είναι το ισχυρότερο όλων. Η αγωνία και η ουτοπιστική συμπεριφορά μας απέναντι στην προοπτική της έλλειψης νερού είναι περισσότερο εμφανής όταν ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί, αντί για άλλα υλικά, το ίδιο το σώμα του. Επί πλέον υπάρχει ένα κοινό σημείο μεταξύ ενός έργου performance art και της κατάστασης έλλειψης ή στέρησης νερού, το ότι δεν υπάρχουν προβλέψιμα όρια. Μπορούν να είναι ακραίες και οι δύο καταστάσεις.

Η performance Δίψα πραγματοποιείται με αφορμή την συμμετοχή του World Water Museum σε δυο διεθνή συμπόσια. Η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει ότι πολλά από τα περιβαλλοντικά θέματα σήμερα και τα συγγενή κοινωνικά ζητήματα που προκύπτουν, μπορούμε να τα διαχειριστούμε καλύτερα, έχοντας το νερό ως κεντρικό σημείο αναφοράς. Στην απόλυτη ανάλυση του, το έργο World Water Museum είναι ο εθελοντισμός για το περιβάλλον. Η θεμελιώδης αρχή ότι υπάρχει ένα κοινό φυσικό κληροδότημα, θα το προφυλάξουμε;

Επιτρέποντας υπερβατικές έννοιες στις δουλειές τους, οι τρεις καλλιτέχνες Κατερίνα Φανουράκη, Eugene Ankomah και Καίτη Χαλιορή, χρησιμοποιούν το πλεονέκτημα να μιλούν όσο ελεύθερα και ανατρεπτικά θέλουν, με την γλώσσα τη σύγχρονης τέχνης, ζώντας προφανώς την αρχή μιας άγριας εξέλιξης για το περιβάλλον.

Αρίστη Κωστοπούλου
Επιμελήτρια